RECENT

Friday, December 7, 2007

Dinkar :: Balika Se Vadhu !

माथे में सेंदूर पर छोटी दो बिंदी चमचम-सी,
पपनी पर आँसू की बूँदें मोती-सी, शबनम-सी।
लदी हुई कलियों में मादक टहनी एक नरम-सी,
यौवन की विनती-सी भोली, गुमसुम खड़ी शरम-सी।

पीला चीर, कोर में जिसकी चकमक गोटा-जाली,
चली पिया के गांव उमर के सोलह फूलोंवाली।
पी चुपके आनंद, उदासी भरे सजल चितवन में,
आँसू में भींगी माया चुपचाप खड़ी आंगन में।

आँखों में दे आँख हेरती हैं उसको जब सखियाँ,
मुस्की आ जाती मुख पर, हँस देती रोती अँखियाँ।
पर, समेट लेती शरमाकर बिखरी-सी मुस्कान,
मिट्टी उकसाने लगती है अपराधिनी-समान।

भींग रहा मीठी उमंग से दिल का कोना-कोना,
भीतर-भीतर हँसी देख लो, बाहर-बाहर रोना।
तू वह, जो झुरमुट पर आयी हँसती कनक-कली-सी,
तू वह, जो फूटी शराब की निर्झरिणी पतली-सी।

तू वह, रचकर जिसे प्रकृति ने अपना किया सिंगार,
तू वह जो धूसर में आयी सुबज रंग की धार।
मां की ढीठ दुलार! पिता की ओ लजवंती भोली,
ले जायेगी हिय की मणि को अभी पिया की डोली।

कहो, कौन होगी इस घर तब शीतल उजियारी?
किसे देख हँस-हँस कर फूलेगी सरसों की क्यारी?
वृक्ष रीझ कर किसे करेंगे पहला फल अर्पण-सा?
झुकते किसको देख पोखरा चमकेगा दर्पण-सा?

किसके बाल ओज भर देंगे खुलकर मंद पवन में?
पड़ जायेगी जान देखकर किसको चंद्र-किरन में?
महँ-महँ कर मंजरी गले से मिल किसको चूमेगी?
कौन खेत में खड़ी फ़सल की देवी-सी झूमेगी?

बनी फिरेगी कौन बोलती प्रतिमा हरियाली की?
कौन रूह होगी इस धरती फल-फूलों वाली की?
हँसकर हृदय पहन लेता जब कठिन प्रेम-ज़ंजीर,
खुलकर तब बजते न सुहागिन, पाँवों के मंजीर।

घड़ी गिनी जाती तब निशिदिन उँगली की पोरों पर,
प्रिय की याद झूलती है साँसों के हिंडोरों पर।
पलती है दिल का रस पीकर सबसे प्यारी पीर,
बनती है बिगड़ती रहती पुतली में तस्वीर।

पड़ जाता चस्का जब मोहक प्रेम-सुधा पीने का,
सारा स्वाद बदल जाता है दुनिया में जीने का।
मंगलमय हो पंथ सुहागिन, यह मेरा वरदान;
हरसिंगार की टहनी-से फूलें तेरे अरमान।

जगे हृदय को शीतल करनेवाली मीठी पीर,
निज को डुबो सके निज में, मन हो इतना गंभीर।
छाया करती रहे सदा तुझको सुहाग की छाँह,
सुख-दुख में ग्रीवा के नीचे हो प्रियतम की बाँह।

पल-पल मंगल-लग्न, ज़िंदगी के दिन-दिन त्यौहार,
उर का प्रेम फूटकर हो आँचल में उजली धार।

maathe men sendoor par chhotii do bindii chamacham-sii,
papanii par aansoo kii boonden motii-sii, shabanam-sii.
ladii huee kaliyon men maadak tahanii yek naram-sii,
youvan kii vinatii-sii bholii, gumasum khadii sharam-sii.

piilaa chiir, kor men jisakii chakamak gotaa-jaalii,
chalii piyaa ke gaanv umar ke solah phoolonvaalii.
pii chupake aanand, udaasii bhare sajal chitavan men,
aansoo men bhiingii maayaa chupachaap khadii aangan men.

aankhon men de aankh heratii hain usako jab sakhiyaan,
muskii aa jaatii mukh par, hans detii rotii ankhiyaan.
par, samet letii sharamaakar bikharii-sii muskaan,
mittii ukasaane lagatii hai aparaadhinii-samaan.

bhiing rahaa miithii umang se dil kaa konaa-konaa,
bhiitar-bhiitar hansii dekh lo, baahar-baahar ronaa.
too vah, jo jhuramut par aayii hansatii kanak-kalii-sii,
too vah, jo phootii sharaab kii nirjharinii patalii-sii.

too vah, rachakar jise prakrti ne apanaa kiyaa singaar,
too vah jo dhoosar men aayii subaj rang kii dhaar.
maan kii diith dulaar! pitaa kii o lajavantii bholii,
le jaayegii hiy kii mani ko abhii piyaa kii dolii.

kaho, koun hogii is ghar tab shiital ujiyaarii?
kise dekh hans-hans kar phoolegii sarason kii kyaarii?
vrksh riijh kar kise karenge pahalaa phal arpan-saa?
jhukate kisako dekh pokharaa chamakegaa darpan-saa?

kisake baal oj bhar denge khulakar mand pavan men?
pad jaayegii jaan dekhakar kisako chandr-kiran men?
mahan-mahan kar manjarii gale se mil kisako choomegii?
koun khet men khadii phsal kii devii-sii jhoomegii?

banii phiregii koun bolatii pratimaa hariyaalii kii?
koun rooh hogii is dharatii phal-phoolon vaalii kii?
hansakar hrday pahan letaa jab kathin prem-jnjiir,
khulakar tab bajate n suhaagin, paanvon ke manjiir.

ghadii ginii jaatii tab nishidin ungalii kii poron par,
priy kii yaad jhoolatii hai saanson ke hindoron par.
palatii hai dil kaa ras piikar sabase pyaarii piir,
banatii hai bigadtii rahatii putalii men tasviir.

pad jaataa chaskaa jab mohak prem-sudhaa piine kaa,
saaraa svaad badal jaataa hai duniyaa men jiine kaa.
mangalamay ho panth suhaagin, yah meraa varadaan;
harasingaar kii tahanii-se phoolen tere aramaan.

jage hrday ko shiital karanevaalii miithii piir,
nij ko dubo sake nij men, man ho itanaa ganbhiir.
chhaayaa karatii rahe sadaa tujhako suhaag kii chhaanh,
sukh-dukh men griivaa ke niiche ho priyatam kii baanh.

pal-pal mangal-lagn, jindagii ke din-din tyouhaar,
ur kaa prem phootakar ho aanchal men ujalii dhaar.

~Ramdhari Singh "Dinkar"
[23-September-1908 - 24-April-1974]
Born in a Small Village Simaria in Begusaray District of Bihar. He is known "Rashtra Kavi" [National Poet] in Hindi Literature. Has also won Gyanpith Award in 1972.

No comments:

Enter your email address:
Delivered by FeedBurner

Arj Hai ! © FOLLOWERS